Verkiezingen ... en de stille bevolkingsmoord op ongeboren kinderen

Vorige maand vonden er federale en regionale verkiezingen plaats in ons land. De debatten waren hevig, de uitslag verrassend, de onderhandelingen zullen moeilijk zijn en wellicht nog lang duren.

Intussen gaat de stille bevolkingsmoord die in 1990 in ons land in gang werd gezet gewoon verder, en is het elementaire recht op leven voor geen enkele politieke partij nog een strijdpunt. De wijdverbreide onverschilligheid voor die permanente bevolkingsmoord is bijna nog gruwelijker dan de realiteit van die duizenden gedode kinderen. Laten we ons dus even afwenden van het politieke gekrakeel van de dag, om opnieuw het besef te laten doordringen van wat er aan het gebeuren is – in stilte, ver weg van alle camera’s, ver weg van alle ‘maatschappelijke’ kwesties die zoveel aandacht opeisen in de media.

Laten we beginnen met het zoeken naar het juiste woord. Op zich is het woord ‘abortus’ al een verhulling van de realiteit. Iets ‘aborteren’ betekent letterlijk iets ‘afbreken’ of ‘eindigen’. Dat is een heel vage, algemene term die heel veel dingen zou kunnen betekenen. Soms wordt er gesproken over ‘zwangerschapsbeëindiging’. Dat is al preciezer, maar ook dat verhult de gruwelijke realiteit nog steeds. Waar het om gaat is niet dat een zwangerschap wordt beëindigd, maar dat het leven van een kind wordt beëindigd. En zelfs dat is nog te omfloerst, want voor het ‘beëindigen’ van een leven hebben we een ander woord: het doden of vermoorden van een kind.

Gegeven de gigantische omvang – het gaat over minstens 20.000 kinderen per jaar, of meer dan 50 per dag – spreken sommigen over een genocide of volkerenmoord. Maar ook dat klopt niet, want een genocide is gericht op een bepaald volk, dus een specifieke nationale, etnische, raciale of religieuze groep. Maar die duizenden gedode kinderen hebben geen enkel gedeeld nationaal, etnisch, raciaal of religieus kenmerk. Het enige wat ze gemeenschappelijk hebben is dat ze ongewenst zijn door anderen. Daardoor worden ze gedood, én wordt hun recht op leven niet meer beschermd door ‘de maatschappij’. Wellicht is een beter woord daarom bevolkingsmoord. Er wordt systematisch en doelbewust een groot deel van een bevolking gedood, gewoon omdat hun leven niet ‘gewenst’ is, en hun recht op leven niet erkend wordt.

Ondertussen maken politici zich druk over meer of minder belastingen, migratie, CO2-uitstoot, pensioenen, enzovoort. Dat zijn op zich belangrijke kwesties, maar dàt als de maatschappelijke prioriteiten beschouwen terwijl er een stille bevolkingsmoord aan de gang is, is weerzinwekkend. Dat het toch gebeurt, met instemming of onverschilligheid van heel de weldenkende maatschappelijke elite, zegt zeer veel over onze tijd. De moderne wereld klopt zichzelf graag op de borst voor de morele vooruitgang die het zou hebben gemaakt in de 20ste en 21ste eeuw met ‘gelijke rechten’ allerhande. Ook de verschillende volkerenmoorden worden als morele ijkpunten van absoluut kwaad aanzien. Maar tegelijkertijd is er een wereldwijde stille bevolkingsmoord in gang gezet die qua omvang en gruwel alle echte of vermeende morele vooruitgang teniet doet. Dat gebeurt bovendien zonder een voetnoot in een partijprogramma, zonder een opmerking in een ‘kopstukkendebat’, zonder een ‘tweet’ in de eindeloze stroom morele verontwaardiging waarmee politici doorgaans te koop lopen.

Daarmee moge het duidelijk wezen dat dit geen louter moreel of politiek probleem is, dat door middel van een louter morele of politieke strijd kan worden beslecht. Dat mensen, dat ‘de mensheid’, daartoe in staat is, kan enkel leiden tot cynisme enerzijds, of tot een ootmoedig besef van de gruwel en omvang van de erfzonde anderzijds. Daarmee zijn we geconfronteerd met een probleem dat een oplossing vraagt die verder gaat dan gelijk welk politiek programma, gelijk welke nieuwe wetgeving, minister, staatshervorming, of maatschappelijke campagne. We hebben Hem nodig die het Leven zelf is, en we hebben Haar nodig die Moeder van alle Levenden is. Enkel met hun hulp en op hun voorspraak kan hier een einde aan worden gemaakt.

Laten we het hedendaagse politieke bedrijf dus goed zien voor wat het is, en ons niet laten meeslepen door sympathieën voor, of antipathieën tegen, gelijk welke persoon of partij of standpunt dan ook. Laten we in plaats daarvan onze aandacht en tijd en energie met hernieuwde en verdubbelde kracht aanwenden om deze stille bevolkingsmoord zo snel mogelijk te beëindigen. Aborteer abortus. Nu.