Wat als er iets mis is met de baby?

De maatschappij die openlijk abortus voor gehandicapte mensen voorstaat, beseft nauwelijks hoe wreed en inconsequent ze eigenlijk wel is. Een gehandicapt kind is nog altijd een kind. Welke ouder zou zijn kleuter willen laten ombrengen als die een arm verliest of blind wordt? Toch worden vele ongeboren kinderen geaborteerd omdat ze bijvoorbeeld een hazenlip of een gespleten gehemelte hebben. We sponsoren de paralympische spelen en juichen de deelnemers toe, maar als we horen dat een vrouw zwanger is van een kind met een handicap, zeggen vele mensen dat het dood moet. Wat is er mis met ons? Er is bij vele mensen ergens een gevaarlijke blinde vlek. Wat voor onnodig stil lijden doen we de gehandicapte medemensen niet aan door het wijdverspreide barbaarse idee dat ze beter gedood waren in de moederschoot? Hoe kunnen we al de ouders die met hart en ziel van hun gehandicapt kind houden nog recht in de ogen zien? We zijn allemaal mensen, broeders en zussen van elkaar.

Sommigen beweren dat ernstig gehandicapte kinderen beter geaborteerd worden, omdat ze sowieso niet lang buiten de moederschoot zullen leven. Het is waar, de herinnering zal alleen maar bitterzoet zijn, maar kiezen om elk moment met je kind te koesteren is heel wat anders dan kiezen om je kind zijn leven te ontnemen. Abortus poetst je verdriet of je gewetensnood niet weg. Geef jezelf de kans om je gehandicapt kind te leren kennen, wie het ook is, je zal merken dat jullie van elkaar zullen houden.

Het toelaten van abortus in een maatschappij, is het toelaten dat bepaalde categorieën van mensen van hun menselijke waardigheid worden beroofd. Dat is heel duidelijk zo bij de gehandicapte medemensen. Ergens impliciet aanwezig op een of andere moeilijk aan te duiden plek leeft de idee: je bent beter dood dan gehandicapt. Dat evolueert al snel naar: wie niet meekan, hoort er niet bij en maakt er beter een eind aan. Abortus in een samenleving toelaten, legt een onmenselijke druk op mensen om te voldoen aan bepaalde criteria, gewoon om er te ‘mogen zijn’. Wanneer abortus zomaar mag, zijn we blijkbaar pas wezenlijk deel van de samenleving als we aan zekere maatstaven beantwoorden - en niet gewoon omdat we mens zijn. Ons leven hangt letterlijk aan een zijden draadje. Het is een kwestie van geluk. Sommigen halen het, anderen halen het niet. Zulke maatschappij is onrechtvaardig, onzorgzaam, onbarmhartig en onredelijk.

Als je iemand hoort beweren dat je een gehandicapt ongeboren kindje beter doodt, besef dan maar dat de geschiedenis uitwijst dat telkens wanneer bepaalde mensen in het vakje ‘niet waard om te leven’ worden gestopt er vreselijke dingen gebeurden. Denk aan de holocaust, aan slavernij, aan hoe oorlogen beginnen, etc... Wie droomt van een zorgzame, warme samenleving waar alle mensen er voor elkaar zijn, maar tegelijkertijd voorstander van abortus is, die denkt beter nog een keer na.

De vraag naar abortus van gehandicapte mensen hangt sterk samen met de idee dat deze mensen ‘ongelukkig’ (zullen) zijn. Indien deze stelling zou kloppen, zouden alle gehandicapte medemensen er natuurlijk voortdurend triestig bijlopen. We weten allemaal dat deze voorstelling van zaken niet strookt met de realiteit. Mensen met een of andere beperking moeten net zoals wij allemaal op zoek gaan naar wat ons gelukkig maakt. Ze hebben net zoals iedereen het recht om deze zoektocht aan te vatten en dus recht op hun leven.

Bekijk ook zeker onderstaande reportage!

http://www.eenvandaag.nl/swf/player.swf?videoID=108399