Als jij een psychiater was en een chronisch depressieve patiënt vertelde je dat hij sterven wil, wat zou je dan doen?
In België zou je deze kwetsbare, hopeloze persoon een fatale dosis thiopental kunnen toedienen.
Tussen oktober 2007 en december 2011 gingen 100 mensen die leden aan depressie, schizofrenie, of Asperger op zoek naar euthanasie in de Vlaamse ‘levenseindekliniek’. De dokters – tevreden dat hun conditie ‘onbehandelbaar’ en ‘ondraaglijk’ was – boden hen een dodelijk spuitje aan; 35 gingen uiteindelijk door met de euthanasie.
De feiten komen uit een artikel verschenen in het Britse vakblad BMJ Open, geschreven door euthanasiearts Lieve Thienpont. Allemaal perfect legaal onder de Belgische euthanasiewet van 2002, die niet alleen euthanasie bij terminale fysieke aandoeningen – de meerderheid van de euthanasiezaken - toelaat maar evengoed een groeiende minderheid van onbehandelbare psychologische ziektes insluit. Officiële Belgische cijfers geven 9 psychologische euthanasiezaken aan in de periode 2004-2005, in 2012-2013 is dit cijfer al gestegen tot 120, ofwel 4% van het totaal aantal gevallen.
In België zou je deze kwetsbare, hopeloze persoon een fatale dosis thiopental kunnen toedienen.
Tussen oktober 2007 en december 2011 gingen 100 mensen die leden aan depressie, schizofrenie, of Asperger op zoek naar euthanasie in de Vlaamse ‘levenseindekliniek’. De dokters – tevreden dat hun conditie ‘onbehandelbaar’ en ‘ondraaglijk’ was – boden hen een dodelijk spuitje aan; 35 gingen uiteindelijk door met de euthanasie.
De feiten komen uit een artikel verschenen in het Britse vakblad BMJ Open, geschreven door euthanasiearts Lieve Thienpont. Allemaal perfect legaal onder de Belgische euthanasiewet van 2002, die niet alleen euthanasie bij terminale fysieke aandoeningen – de meerderheid van de euthanasiezaken - toelaat maar evengoed een groeiende minderheid van onbehandelbare psychologische ziektes insluit. Officiële Belgische cijfers geven 9 psychologische euthanasiezaken aan in de periode 2004-2005, in 2012-2013 is dit cijfer al gestegen tot 120, ofwel 4% van het totaal aantal gevallen.
In buurland Nederland, waar euthanasie sinds 2002 toegelaten is, hebben recht-op-waardig-sterven activisten in maart 2012 een centrum geopend om patiënten te ‘helpen’ waarvan de eigen dokter euthanasie weigert. De daaropvolgende zes maanden kregen 6 psychiatrische patiënten euthanasie en 11 andere die beweerden ‘het leven moe’ te zijn kregen eveneens euthanasie.
Als u dit sinister vindt, count me in. Amerikaanse bioethici Barron H. Lerner en Arthur L. Caplan, die data onderzochten van de lage landen, observeren dat de cijfers “lijken aan te geven dat het hellend vlak een realiteit is”.
Als u dit sinister vindt, count me in. Amerikaanse bioethici Barron H. Lerner en Arthur L. Caplan, die data onderzochten van de lage landen, observeren dat de cijfers “lijken aan te geven dat het hellend vlak een realiteit is”.
Thienpont geeft toe dat ‘het concept van ondraaglijk lijden’ nog niet voldoende gedefinieerd werd en dat er ‘geen richtlijnen zijn voor de verwerking van euthanasieaanvragen op grond van mentaal lijden in België”.
Toch blijven zij en haar collega’s de mentale patiënten spuitjes toedienen, claimend dat ze hun laatste wens respecteren – hoewel, zoals ze schrijft ‘verdere studies noodzakelijk zijn’.
Dat is nog zacht uitgedrukt. Thienpont geeft toe dat ‘het concept van ondraaglijk lijden’ nog niet voldoende gedefinieerd werd en dat er ‘geen richtlijnen zijn voor de verwerking van euthanasieaanvragen op grond van mentaal lijden in België”.
Toch blijven zij en haar collega’s de mentale patiënten spuitjes toedienen, claimend dat ze hun laatste wens respecteren – hoewel, zoals ze schrijft ‘verdere studies noodzakelijk zijn’.
Thienpont’s co-auteur Wim Distelmans, een voorvechter euthanasie eerste rang, heeft het leven van een 44-jarige man beëindigd – die in de war was door een mislukte geslachtsoperatie. Distelmans doodde ook een identieke 45-jarige tweeling die niet kon leven met het feit dat ze uiteindelijk helemaal blind zouden worden.
Frank van den Bleeken, reeds 30 jaar geïnterneerd voor verkrachting en moord, zocht euthanasie bij Distelmans, zijn ongeneeslijke gewelddadige neigingen en trieste leven achter de tralies aanhalend. Aanvankelijk gingen de Belgische autoriteiten en Distelmans akkoord: wat in de VS als een straf wordt gebruikt krijgt men dus in als therapie in het tegen de doodstraf gekante Europa.
In januari gaf Distelmans echter verstek vlak voor de procedure – er was plots terug hoop voor van den Bleeken in een behandelingscentrum in Nederland.
Sowieso hoeft Distelmans zich niet te verantwoorden. Hij is immers mede-voorzitter van het orgaan dat verantwoordelijk is voor de controle op de euthanasiewet – de euthanasie-evaluatiecommissie. Die commissie heeft sinds 2002 reeds duizenden zaken onder ogen gekregen maar geen enkele werd doorverwezen voor verder onderzoek.
Lerner en Caplan schrijven dan ook dat de ‘zeer verontrustende trends in Europa’ ons moeten doen nadenken over waar de ‘geassisteerde zelfmoordbeweging’ toe kan leiden.
Opvallend is de tendens om euthanasie alsmaar uit te breiden van zodra het taboe doorbroken wordt door gebruik van meer verteerbare concepten zoals 'patiëntautonomie'. Zo kunnen in België sinds kort nu ook kinderen geëuthanaseerd worden en wie weet binnenkort dementerenden.
“Wat aanvankelijk gepresenteerd wordt als een recht zal verworden tot een soort van verplichting,” waarschuwde professor Belgisch recht Etienne Montero.
Met de druk die ook in Amerika stijgt om deze praktijken in te voeren, benadrukken Lerner and Caplan dat 'dokters op de eerste plaats moeten zorgen voor genezing'.
'Deel van het probleem met het hellend vlak,' schrijven ze, 'is dat je nooit weet wanneer je erop zit'.
Vrij vertaald naar: Charles Lane
https://www.washingtonpost.com/opinions/euthanasias-slippery-slope/2015/08/19/4c13b12a-45cf-11e5-8ab4-c73967a143d3_story.html
Toch blijven zij en haar collega’s de mentale patiënten spuitjes toedienen, claimend dat ze hun laatste wens respecteren – hoewel, zoals ze schrijft ‘verdere studies noodzakelijk zijn’.
Thienpont’s co-auteur Wim Distelmans, een voorvechter euthanasie eerste rang, heeft het leven van een 44-jarige man beëindigd – die in de war was door een mislukte geslachtsoperatie. Distelmans doodde ook een identieke 45-jarige tweeling die niet kon leven met het feit dat ze uiteindelijk helemaal blind zouden worden.
Frank van den Bleeken, reeds 30 jaar geïnterneerd voor verkrachting en moord, zocht euthanasie bij Distelmans, zijn ongeneeslijke gewelddadige neigingen en trieste leven achter de tralies aanhalend. Aanvankelijk gingen de Belgische autoriteiten en Distelmans akkoord: wat in de VS als een straf wordt gebruikt krijgt men dus in als therapie in het tegen de doodstraf gekante Europa.
In januari gaf Distelmans echter verstek vlak voor de procedure – er was plots terug hoop voor van den Bleeken in een behandelingscentrum in Nederland.
Sowieso hoeft Distelmans zich niet te verantwoorden. Hij is immers mede-voorzitter van het orgaan dat verantwoordelijk is voor de controle op de euthanasiewet – de euthanasie-evaluatiecommissie. Die commissie heeft sinds 2002 reeds duizenden zaken onder ogen gekregen maar geen enkele werd doorverwezen voor verder onderzoek.
Lerner en Caplan schrijven dan ook dat de ‘zeer verontrustende trends in Europa’ ons moeten doen nadenken over waar de ‘geassisteerde zelfmoordbeweging’ toe kan leiden.
Opvallend is de tendens om euthanasie alsmaar uit te breiden van zodra het taboe doorbroken wordt door gebruik van meer verteerbare concepten zoals 'patiëntautonomie'. Zo kunnen in België sinds kort nu ook kinderen geëuthanaseerd worden en wie weet binnenkort dementerenden.
“Wat aanvankelijk gepresenteerd wordt als een recht zal verworden tot een soort van verplichting,” waarschuwde professor Belgisch recht Etienne Montero.
Met de druk die ook in Amerika stijgt om deze praktijken in te voeren, benadrukken Lerner and Caplan dat 'dokters op de eerste plaats moeten zorgen voor genezing'.
'Deel van het probleem met het hellend vlak,' schrijven ze, 'is dat je nooit weet wanneer je erop zit'.
Vrij vertaald naar: Charles Lane
https://www.washingtonpost.com/opinions/euthanasias-slippery-slope/2015/08/19/4c13b12a-45cf-11e5-8ab4-c73967a143d3_story.html
'Deel van het probleem met het hellend vlak is dat je nooit weet wanneer je erop zit'